ZWEI TAGE-MARSCH, 6 & 7 oktober 2012

ZWEI TAGE-MARSCH,

FULDA,

IML DUITSLAND, 6 & 7 oktober 2012

De Lange termijn-weersvoorspellingen zijn prima, maar hoe meer het weekend nadert, hoe slechter ze worden. Tot een hele zaterdag regen aan toe. Uiteindelijk zal het alleen in de loop van de middag gaan regenen……

Zaterdag 6 oktober

Dus met een regenjas mee gaan we toch droog van start. Omdat zoon Sebastian dit jaar geen zin heeft om mee te gaan kan ik vandaag de lange afstand doen dus we begeven ons na een heerlijk ontbijt rond tien voor zeven naar de pendelbus die ons rond half acht af zet bij het waterfonteintje te Schmalnau. We maken een rondje door het dorp, langs de kerk (met ui op de toren), vakwerkhuizen en andere leuke optrekjes en gaan dan het ‘buitengebied’ in met akkers en zicht over het dorp in de diepte met een prachtige zonsopkomst daar boven. We hoeven ‘slechts’ 300 meter te klimmen, wat na de 1100 meter in Arenzano een makkie moet zijn…. denk ik.

Vrijwel direct voeren de wegen ons flink omhoog, en zelfs al zijn ze geasfalteerd, ik moet af en toe stil blijven staan om op adem te komen. We gaan het volgende dorp, Gersfeld, in, allemaal gemeente (kreis) Fulda. Het is heerlijk om te kijken naar de traditionele huizen met kleine ramen en dikke muren, de enorme houtvoorraden en de vele kruisen die in, maar ook buiten de dorpen, langs de weg te vinden zijn.

Gersfeld maakt plaats voor Gichenbach en zo bereiken we ook de eerste rust. De limonadejerrycan, ofwel schnaps zoals Adriaan het noemt, is al leeg, dus we kopen maar een flesje en nemen een aangeboden biscuit mee. We zijn namelijk onze flessen van thuis vergeten mee te nemen. Op tafel liggen enkele paddenstoelen, eekhoorntjesbrood gok ik. 

Al snel passeren we een tuin waarin prachtige halve heksencirkels staan van grote exemplaren ‘eekhoorntjesbrood’ en vliegenzwammen. Mooie gave exemplaren dus we grappen dat ze vast niet echt zijn en door de bewoners in het gras zijn geprikt. Morgen gaan ze de andere helft van de cirkels plaatsen.

Ger sluit zich gezellig kletsend bij ons aan en dan dient de volgende klim zich aan, dit maal door het bos en over een half verhard pad. Maar met nu en dan rusten, we nemen wel een foto van een leuke paddenstoel of bloeiende blauwe lupine, komen we toch boven. We moeten echter niet te snel juichen, want de wegen in het dorpje dat we in gaan zijn ook ‘vals plat’. Iemand heeft de witte was buiten  gehangen met de onderbroeken er gewoon tussen, en dat is niet modelletje tanga! Eenmaal het dorp uit wordt het klimmen beloond. We krijgen de mooiste vergezichten voorgeschoteld over de akkers en Fulda in de verte.

In Frauenholz staat een melkkar buiten en er is een oude put te bewonderen. En langs inktzwammen en bomen in de mooiste herfstkleuren komen we op rust twee waar we de limonadejerrycan ‘uitwringen’ en genieten van een heerlijke koek. Ik maak even gebruik van het toilet, gewoon in het huis met ligbad en douche, en wordt dan gewezen op een krijttekst boven de huisdeur afgesloten door ’12’.

De bewoner legt uit: Deze wordt op 6 januari, 3 koningen, door de kinderen opgeschreven (elk jaar wordt natuurlijk alleen het laatste getal veranderd) waarna het huis voor het hele jaar gezegend is. Als we een waterfonteintje bereiken blijkt het eerste rondje ‘gerond’ te zijn, we zijn weer in Schmallnau.

We gaan het vlakke land in wat een stuk lichter loopt en waarbij we geregeld wegkruisen passeren. Er wordt druk hout gezaagd voor de winter en het wordt steeds drukker op het parkoers. De na ons gearriveerde pendelbussen beginnen ons kennelijk in te halen. Langs aparte schapen met zwarte koppen en kort haar, en dat vlak voor de winter, en heiligenbeelden komen we door Welkers (gemeinde Eichenzell, landkreis Fulda) en gaan onder de snelweg door, waarvan de viaducten hier immens hoog zijn. Bij een takkenhoop, zomaar aan de rand van een weiland, staan infoborden over bevers. Nou, ze kunnen ons veel wijs maken, maar dat geloven we niet. Wellicht was er geld voor de borden, maar nog niet voor de bevers zelf!

In een weiland zie ik bloeiende herfsttijloos, herfstkrokussen, en onder viaduct twee is voor de verandering weer eens een rust. Nu vanuit een caravan. We doen lekker alle rusten aan en drinken ook hier wat.

We gaan het spoor over en komen in de volgende plaats waar een buiten geplaatst schommelbed even getest moet worden, en we passeren het kerkhof. Vrij strak met gelijke stenen en prima onderhouden. Het lukt Adriaan weer om een schnaps te bietsen. Zo bereiken we het volgende rustpunt waar de 21 zich weer bij ons voegt. Op deze rust zijn altijd heerlijke zelfgemaakte koeken te koop….. maar vandaag niet. De koek is op. Vanaf hier is het nog acht kilometer, volgens een andere wandelaar voor ons ‘een uurtje werk’.  Nou, het zullen er wel twee worden! Langs hotel ‘Het Jagerhaus’ waar altijd veel wandelaars slapen, gaan we de Fulda over middels de brug met de vier heiligenbeelden. We gaan tussen de akkers door met zicht op het prachtige klooster, waar we nu niet vlak langs gaan. Via parken en ander groen volgen we de Fulda. Aan één van de bruggen die we daarbij over gaan hangen veel slotjes van verliefde stelletjes. Natuurlijk vragen we ons af hoe het moet als deze liefde over is. Sleuteltje goed bewaren dus en in de toekomst de achterkant gebruiken! Langs de Wiesenmühle gaan we de stad in en komen aardig in de richting van de finish….. maar eerst nog een ommetje naar het gebouw van de ‘marinekameradschaft’ voor een controlestempel  en GEEN koek. We drukken de mensen op de post op het hart om morgen koek voor ons achter te houden. Maar omdat we dan 21 doen en vroeger zullen zijn, zal dat dan wel goed komen. Nu neem ik tegen de knagende maag maar een broodje kaas….. een broodje kaas! (Een heerlijk vers, hard wit broodje met gatenkaas hoor.)

Het begint te miezeren, dus we zijn blij dat de finish in zicht komt. Ik ben het zat, heb pijn in mijn zij, mijn voeten doen zeer en hier en daar voel ik schuurplekken. We krijgen een kersenlikeurtje van een militair, eigen brouwsel maar heerlijk, en langs een man, die bij een hondenbak zit, stappen we de sporthal weer binnen.

Ik ben het zo zat dat ik op m’n bed ga liggen en een uur later pas weer bij mijn positieven kom. Ik eet patat met braadworst, lekker makkelijk van de catering bij de sporthal en buiten is het inmiddels flink gaan regenen.  De wandelaars komen nu nat binnen. Rond achten val ik, na een klein stukje van dit verslag op papier gezet te hebben, in coma. Ondanks de nog brandende lichten en al het rumoer om me heen. Iemand drukte me nog op het hart dat we niet 300, maar totaal wel 700 meter hebben geklommen!

Zondag 7 oktober

Als we buiten kijken regent het dus alle regenspullen gaan mee. Maar eerst uitgebreid ontbijten.

Als we rond half acht, net licht, willen starten is het even droog, dus nog niet alles hoeft aan. Het is wel wat fris en somber. We maken dus minder foto’s dan gebruikelijk, ook omdat we inmiddels van alles al wel een foto hebben. Al militairen inhalend glijdt Fulda rechts van ons in de diepte voorbij.

We slaan af Heimbach in en komen zo op de eerste rust, mét koek, waar we even gaan zitten. Het is gezellig met veel bekenden en we hebben alle tijd, want voor vandaag hebben we voor de 21 km route gekozen. Ook Tini uit Varsseveld is er en we vertellen dat we het op weg hier naartoe nog over haar gehad hebben. Oh ja? Ja, we hoorden op de radio over een spookrijder tussen Varsseveld en …. En zeiden toen gelijk Oh jee, Tini!  Maar volgens een andere wandelaar kon dat Tini nooit geweest zijn, want voor die tijd hadden ze haar al met de bus opgehaald richting Fulda.

Langs vakwerkhuizen gaan we richting Niederrode, gezellig kletsend met andere busgangers van de ‘familie Bavelaar’. Een jongen is druk kastanjes aan het rapen en heeft al een hele laag in zijn tasje zitten. We waarschuwen zijn wachtende, militaire vader dat zijn tas te klein is. Maar dat maakt niet uit, hij heeft nog meer tasjes in zijn rugzak zitten. Hij spreekt Engels en blijkt hier gelegerd te zijn. Nog één jaar. Dan zal hij een ‘echte’ baan moeten gaan zoeken.

Langs de lange, inmiddels bekende weg die we nu volgen staan veel appelbomen, maar we vervolgen niet met de steile klim het bos in. We slaan daarvoor links af en gaan Niederrode in langs een grafsteenhouwerij en doen een extra rust aan. Dan sluiten we weer aan op de bekende route door het bos met de immense bomen waar de mooiste paddenstoelen onder staan.

We halen de Tsjechische buurvrouw van Adriaan in, dat wil zeggen, ze slaapt dezer dagen naast Adriaan in de sporthal, en gaan zo door van rust naar rust. Maar ook op het sportpark na het bos drinken we weer wat. Door Oberrode dalen we af en na de hoofdweg te zijn overgestoken mogen we weer gaan klimmen. Maar allemaal heel geleidelijk dus je kunt gewoon rustig door lopen. Hoewel ik toch wel hier en daar een spier en pees in mijn benen voel die ik normaal niet voel.

In de verte luiden, even voor tienen, de kerkklokken. Ook nu genieten we van de herfstkleuren voor we afdalen tussen de deels braak liggende, deels met groenbemesters beplantte akkers door. Sebastian had hier vorig jaar zo’n schik toen hij af sneed door een akker heen, maar ook dit jaar lopen wij gewoon om.

Bij de brandweerkazerne rusten we nog maar eens, met koek, maar niet zoals gebruikelijk aan de lange tafel buiten, want die staat er met dit sombere weer niet. Nu resten er nog maar acht kilometers. Het gaat lekker. Bovenop hoogtes staat soms een koude wind, maar de toch nog doorbrekende zon maakt het behaaglijker, zeker in de dorpen.

Langs de Fulda, onder het immens hoge viaduct door, bereiken we de  ‘marinekameradschaft’ weer waar nog koek is! Het duurt even voor de dame achter de tafel ons herkent, maar dan zegt ze natuurlijk dat ze, toen ze ons aan zag komen, speciaal de schaal met koek opnieuw gevuld heeft. We drukken haar op het hart dat voor volgend jaar op zaterdag ook te doen.

En dan is het nog slechts een kwestie van het volgen van dezelfde route als gisteren naar de finish. Die bereiken we gelukkig ook vandaag droog, en zo eindigt deze tweedaagse.

42 km 7:30 – 16:00 / 21 km 7:30 – 12:00